“Η ανάμνηση είναι μια μορφή συνάντησης”
Η τέχνη μας φέρνει αναπόφευκτα αντιμέτωπους με τη ζωντανή σχέση δύο πλευρών, που καμία τους δεν ήταν προετοιμασμένη για τη συνάντηση αυτή, αλλά πάντα γνώριζαν ότι θα συμβεί.
Ένα έργο χρησιμοποιεί υλικά ανάμνησης, που δεν είναι αυστηρά καταγραφικά και γίνονται κατανοητά μόνο μέσα από ορισμένες συνθήκες.
Είναι ένας τόπος συναντήσεων και ζυμώσεων.
Το να κοιτάμε ένα έργο φανερώνει τη γοητεία. Ξαφνικά γινόμαστε μέρος μιας δόνησης, μιας επαφής, μιας κοινής ανάμνησης. Μια σχέση σχεδόν αισθησιακή, γιατί ο υφέρπων δεσμός που δημιουργείται είναι ένας ρυθμός αιώνιος σε μια βουβή μουσική σύνθεση.
Ένα έργο είναι ένας μυστηριώδης επισκέπτης, που έρχεται ξαφνικά, αλλάζει το πραγματικό και προκαλεί τη φαντασία. Αυτή είναι η στιγμή, που απροειδοποίητα – γιατί έτσι εμφανίζονται όλα τα σημαντικά στη ζωή, καταστρέφει την ισορροπία που είχαμε, αμφιβάλλει, εξοφλεί, διεγείρει.
Η επικοινωνία με τον θεατή δεν βασίζεται σε κάποια λογική, αλλά στην όποια συγκίνηση αποπνέει το φωτογραφικό αποτέλεσμα. Η θέαση ενός έργου είναι μια κραυγή…όμως, δεν κάνει θόρυβο. Δεν μας κλείνει τα αυτιά και δεν μας αποσπά τη προσοχή. Αντίθετα μας παρασύρει και πέφτουμε κατακόρυφα μέσα.
Κάθε έργο τέχνης είναι μια σιωπή σε ελεύθερη πτώση, αφήνοντας τα εμφανή να επιπλέουν στην επιφάνεια. Οι δημιουργοί είναι καταδικασμένοι να κοιτάνε προς τα μέσα, το ίδιο και όσοι τους ακολουθούνε, παρασυρόμενοι σε συναντήσεις λήθης.
Και πριν τις αναμνήσεις, οι συναντήσεις μας ήταν σπλαχνικές. Συνειρμικοί ψηλαφισμοί μας ακολουθούν, σε αυτά πού ξεχάσαμε, αλλά τελικά, γλυκόπικρα αναδημιουργούμε.
Ένα έργο κουβαλά μία και μοναδική ανάμνηση, και γεννά τόσες, μα τόσες συναντήσεις.
Η νοσταλγία είναι το υλικό για τις πιο όμορφες φαντασιώσεις. Να αφήνεις να χαθεί μέσα στην ανάμνηση, ό,τι η καθημερινότητα δεν μπορεί να αναγνωρίσει ως δικό της.
Ένα έργο είναι η δική του ερμηνεία.
Ένα έργο είναι μια σύντομη ζωή.
Η νοσταλγία μας λέει από πού προέρχεται.
Η τέχνη δεν προσφέρει ευτυχία, αλλά ολοκλήρωση.
—–
Φώτο: Joel Meyerowitz
.