Οι λεγόμενες “εμπορικές” φωτογραφίες πάντα έψαχναν να βρουν τη θέση τους στη καλλιτεχνική φωτογραφία, προσπαθώντας ταυτόχρονα να διατηρήσουν την επιθυμητή γέφυρα ισορροπίας στις αποστάσεις.
Ειδικά όταν τέτοιες προσπάθειες, τρέφουν παράλληλα και ένα προσωπικό ερωτηματικό ή μια απόπειρα απόκρυψης από τον δημιουργό, κατατάσσονται συνήθως σε μια πιο ασαφή περιοχή.
Όπως αντίστοιχα συμβαίνει και στον κινηματογράφο, που τα όρια της τέχνης με τη προσφιλή ταύτισης της διασκέδασης, δεν είναι πάντα ευδιάκριτα.
Ο DiCorcia σκηνοθετώντας “αναπαραστάσεις” μιας καθημερινότητας που μοιάζει φαινομενικά οικεία, αλλά όσο περισσότερο παραμένουμε τόσο πιο ανοίκειες ιαχές τυλίγουν τις προθέσεις κατασκευής, έρχεται και προσομοιώνει μια πραγματικότητα πιο αληθινή από αυτή που το ορατό υπονοεί.
Μπορεί εδώ, ο παρασκηνιακός σχεδιασμός να έχει το πικάντικο ενδιαφέρον, εξυπηρετώντας και τον απώτερο στόχο, αλλά όμως η κρυφή γοητεία του φωτογράφου διακρίνεται στο φανερό μέρος. Έτσι και αλλιώς, τα πιο γοητευτικά μυστικά η φωτογραφία τα κρύβει μπροστά στα μάτια του θεατή, που εδώ οφείλει επιπλέον να ξεπεράσει το συνοδευτικό κείμενο για τρόπους προσέγγισης.
Η συγκεκριμένη λήψη, που ακολουθεί τη καθιερωμένη αισθητική κατασκευής του DiCorcia, κουβαλάει και κάτι παραπάνω.
Το χρώμα, ισχυρό όπλο αποπλάνησης στα χέρια του, εδώ για λίγο καταφέρνει να του ξεγλιστρήσει. Η αντανάκλαση από το πουκάμισο μετατρέπει το πρόσωπο του χαρακτήρα λίγο μπλε. ΤTο οποίο σε ένα κόσμο σχεδιασμένο να αντέχει, μοιάζει επιτηδευμένο, όμως στη συγκεκριμένη λήψη δεν έγινε έτσι και δημιουργεί μια ευπρόσδεκτη ρωγμή.
Για τον ίδιο αποτελεί την αγαπημένη του λήψη, διότι του αρέσει όταν βγαίνει κάτι που δεν το έχει σχεδιάσει.
Για εμάς είναι η απόδειξη ότι ακόμα και η πιο καλοσχεδιασμένη φωτογραφία, αποκτά τελικά ενδιαφέρον – αυτή την αφανή γοητεία, όταν έστω και για λίγο ο δημιουργός χάσει τον έλεγχο. Εκείνη τη στιγμή μπορούν να συμβούν τα πάντα, όσα εξαρχής δεν μπορεί να φανταστεί. Είναι αυτό το “δημιουργικό λάθος” όπως ονομάζω, που αποκαλύπτει όλες τις δυνατότητες πέρα από τη συγκρατημένη σκέψη.
—–
Φώτο: Philip-Lorca diCorcia
.